Bu oyun, geçmişte, yaz aylarında ve gündüz vakitlerinde oynanırdı. Her çocuk için uzunca bir değnek, “emen” denilen ve toprağı bir karış derinlikte kazarak elde edilen çukur ve bir de “hodak” denilen ve kaymayı iyi temin edebilmek için büyükbaş hayvanların art ayak aşık kemiği, oyunun temel parçalarıdır. Oyuna başlamadan önce güdekçinin (ebe) ayrılması lazımdır. Bu oyunun güdekçiliği zor bir iş olduğundan, bu kişinin dikkatlice seçilmesi gerekir. Çocukların değneği bir çocukta, seçicide toplanır. Seçimin şekline göre seçici de güdekçi olmaktan kurtulamaz.

Seçici, kendi değneği de içinde olarak topladığı değnekleri iki eliyle tutar, başı hizasına kadar yükseltir, başının üstünden arkasına atar ve kımıldamadan olduğu yerde durur. Bütün oyuncular arasında heyecan belirir. Seçici gayet küçük adımlarla geri geri yürür. Oyuncular bu hareketi heyecanla takip ederler ve çocuğun sopaları görmek için bakmasına müsaade etmezler. Seçicinin ayağı ilk olarak kimin değneğine dokunduysa değnek sahibi güdekçi olduğunu üzüntüyle anlar. Diğer oyuncular da yorucu ebelik işinden kurtuluşlarını büyük bir sevinç haykırışıyla karşılar. Artık oyun başlamıştır. Güdekçinin vazifesi değnek ile iterek hodağın emen içine girmesini temin etmektir. Diğer oyuncular ise değnekleriyle, ebenin bir arzusunu yerine getirtmemek için, hodağa vurarak sağa sola kaydırırlar. Eğer, ebe hodağı emene uymağa muvaffak olursa, yahut hodak hareket etmekte iken bir çocuğa değneği ile dokunabilirse güdekçilikten kurtulur. Dokunduğu çocuk güdekçi olur; oyun böylece devam eder.