• Elsiz ayaksız kapı açar (Rüzgar)
• Ortası ateş üstü taş, içinde milyonla baş (Dünya)
• Ev üstünde yarım çörek (Ay)
• Altı tahta üstü tahta, içinde kanlı softa (Kaplumbağa)
• Tavan üstünde takır tukur, zannedersin halı dokur (Fare)
• Ufacık kuşlar camiyi taşlar, kendi yemez ele bağışlar (Arı)
• Dağdan gelir sekerek, kuru üzün dökerek (Keçi)
• Atlayarak yürür, patlayarak ölür (Pire)
• Alçacık dallı yemesi ballı (Çilek)
• Ben ne idim ne idim, samur kürklü bey idim Felek beni şaşırttı, kızgın külde pişirtti (Kestane)
• Bilmece bildirmece, resim yapar gündüz gece (Ayna)
• Kara deve çöküp oturur, zülfünü döküp oturur (Çadır)
• Ayağı yok gezer durur, ne verirsen yer oturur (Cep)
• Abdest alır namaz kılmaz, cemaatten geri kalmaz (Cenaze)
• Köylüler yere atar, şehirliler cebinde saklar (Sümük)

Kaynak: Hüseyin ÇİMRİN, Antalya Folkloru, 1984 Akdeniz Kitabevi

• Üstü mermer altı mermer, içinde gelin oynar (Dil)
• Allah yapar kapısını, demir açar kapısını (Karpuz)
• Çıt demeden ağaca çıkar (Karınca)
• Altı ayaklı fil, ortasında dil Akıllı isen bil, ahmak isen sor (El terazisi)
• Ben giderim o gider, arkama para döker (Baston)

Kaynak: Hüsnü YILDIZ, Türk Folklor Araştırmaları, Mayıs 1955 c.3